een intieme en radicale monoloog over eenzaamheid en falen.
een laatste vrouw op aarde probeert aan de hand van gedachten haar wereld in stand te houden en de herinnering aan de mensheid te bewaren. zeer zorgvuldig en secuur probeert ze haar gedachten te ordenen. maar het brein is grillig, het geheugen onbetrouwbaar, en haar fantasie sterk. gedachten worden niet afgemaakt, buitelen over elkaar heen, vreemde details over kunstenaars, wetenschappers en mythische figuren, hun angsten, hun pogingen en hun falen raken verward met persoonlijke herinneringen.
haar praten is schijnbaar zonder doel: er hoeft niets verklaard, niets opgelost, niemand overtuigd. en niemand luistert. haar praten wordt echter een doel op zich: zolang ik praat, ben ik er nog. zolang ik denk, bestaat de wereld nog. eén lange ode aan de ploeterende, worstelende mens. mild en met mededogen.
een jaar geleden las ik de bundel ‘wat ik mezelf graag voorhoud’, van lieke marsman. haar teksten ontroerden mij en ik stuurde haar een briefje. in het gesprek dat volgde bleek lieke een toneelstuk te hebben geschreven naar het bekendste boek van david markson. roeland hofman had het boek net gekocht, op aanraden van david foster wallace, en zo ontstond deze bijzondere samenwerking tussen lieke, roeland en mij. we spelen komend weekend op het amsterdam fringe festival in perdu, kloveniersburgwal 86.
3 september 16:30
4 september 20:30
10 september 21:30
11 september 16:30
